Tacy jesteśmy

Tacy jesteśmy

rozsądni, poukładani

odkładamy na półkę

prezenty

we właściwym miejscu

rzetelnie

niezmiennie

niezachwianie

pragmatyczni

a Świat pęka na dwoje

światło

rozprasza się w milczeniu

My jednak trwamy

na stanowisku

przekonani o wartości

istnienia 
   

    

Tuż po zmroku

Wieczorne światło lampy

przekłuwa oczy

ciszę przecina deszcz

kropla za kroplą

straszy śpiące ptaki

noc zagłębia się

spokojnie

w czas

który przez chwilę zastyga

jakby na przekór

zmarszczkom

na naszych twarzach

To troski?...

Czy tylko kolejna droga

Nasi drodzy zmarli...

Nasi drodzy zmarli

żyją bardzo krótko

pytamy o zdrowie

ogrzewamy światłem

okłamujemy

że pamiętamy

samych siebie

zmyślamy historię

Nasi drodzy zmarli

szybko odchodzą

bez słowa

i pewnie bez żalu

Rozczarowanie

Obiecałem sobie

jesień Boga

i wiosnę własnych marzeń

to miały być wszystkie kolory

Jednak błękit opadł

odsłonił czerń

kosmosu

lodowate paluchy

pustki międzygwiezdnej

wpełzły do mojego pokoju

Tak niewiele

tak niewiele trzeba

by nas zdławił własny

koniec nosa

Kosmiczna wędrówka

Samotnie krążymy planetom podobni

w zimnym kosmosie

obcy sobie wzajem

na nieboskłonach nieznanych wszechświatów

z których to każdy wydaje się rajem

Nie znając przyczyny tej gwiezdnej podróży

szukamy czasów ciał niebieskich burzy

Przed nami blask niebiański

pękającej słonecznej materii

A my celu nieświadomi

tej szalonej drodze

wciąż jesteśmy wierni

Wprost w śmiertelne objęcia ginących galaktyk

może – by się odrodzić ?!

Doba jesienna

Sucho bez szeptów

odchodzą

liście bladych łodyg

Ziemia bez skargi

przyjmuje pustkę

bezlistną

Cisza zapada

tuż nad zmrokiem

starych gwiazd gromada

jeszcze raz pobłyskując

płynie by radzić

nad obrotem nieboskłonu 

Kolejny dzień gaśnie...

Kolejny dzień gaśnie

kroki złotolistne

szeleszczą niespiesznie

w pełnym jeszcze słońcu…

Uczę się na pamięć kolejnych zdarzeń

a może to lato….?

Który to raz

muszę powtarzać….

Który to raz

noc mnie zaskoczy…

Dychotomia

Rześki poranek

pierwsze słowa

niewyraźne

pierwsze kroki

Jesień przebija się przez ciemność

bielą martwych traw

Pies ostrzega z daleka nieznajomych

Odwracam się

dom stoi, zamknięty w sobie

w zadumie

jakby mruczał

z zadowolenia

tuż obok

płot

szczerzy zęby

niegroźnie

Gdzieś niedaleko

stoją obce wojska

A kiedy...

A kiedy będę stary

czy będę mógł złożyć

już całkiem zbędną głowę

w Twoich ramionach

Kiedy będziemy starzy

i niepotrzebne będą nam

żadne barwne impresje

mocne słowa i dźwięki

Czy będziemy się bawić

ciepłymi słowami

przerzucając do siebie

jak miękkie poduszki

A może spotkamy się od nowa

zaczniemy od wykreślenia wszystkiego

co niedobre

jedynie słone zostawimy dla smaku,

by nie zapomnieć,

że jesteśmy ludźmi...

Gardenia

Gardenia mojej żony

jest niepozorna

wystaje cierpliwie

skromnie mocząc stopy

i czeka...

bo wieczorem

ogromnieje

delikatnie rozsiewa

słodki zapach swojego istnienia

tuż przed snem

by zapamiętać

Nieprzenikniony

Po śladach wymarłych słońc

chciałbym dotrzeć

do prapoczątku

wnikam więc w głąb siebie

to jednak

nieprzenikniona ciemność

Z czyjej woli istnieję

dzisiaj?

Czyją wolą będzie brak

mojego istnienia?



Tajemnica wszechrzeczy

jest tuż obok

i nigdy jej nie poznam

Stwórca milczy

Chwila

Śmierć jest dla nas  łaskawa

odbiera nam ostrość spojrzenia

sens

czas

Czas płynący w różne strony

obmywa twarze

rozwadnia przestrzeń

rozbiegają się wspomnienia

których nie chcemy pamiętać

Bądź pozdrowiony

czarny aniele

i mnie nie opuszczaj

przecież gwiazdy gasną codziennie

Chciałem

Chciałem Cię pouczyć
przyjacielu
podać rękę, przeprowadzić
przez ciemną dolinę

ale słowa ugrzęzły
we własnych słabościach
wątłe ramiona
nie są w stanie odgarnąć
gęstej mgły

i cóż możemy
dla siebie
zrobić?

Uchwyćmy się
resztek wspólnej
przestrzeni

może gdzieś
w okolicy jest
jasne niebo?